سالها
از تفنگ ها
گریخته ام از انعکاس قدم ها
که بوی مرگ می آورند ...
هنوز هم می گریزم
کمی دیر است شاید
نفس که ندارم و تو ... با شکوه و تملک
در چشم های من زل میزنی
دلم میخواهد لنگ بزنم ... آرام شوم
شکــــــــــــــــار شوم
به من که می رسی
فرمانروای مطلق ِ جنگل !
گلویم را بفشار
صدایی نمانده
در بغض های شلیک نشدهء حنجره ام
برای یکی شدن ...
چشم در چشمت می گذارم
و تمـــــــــــــام میشوم
این بیشه های سراسر وحشت
تو را با ابهت
پر از عطشِ داشتن
به دنبال من انداخت
و مرا بی ترس
اینگونه
آرام ... اهلـــــــــی
در آغوش تو ... ؟
قانون جنگل
اگر این است
قانون بدی نیست
No comments:
Post a Comment