Wednesday, December 23, 2015


انگار كه خودم را
زير و رو به تن كرده ام
و قلبم كه بيرون از تنم
زار مي زند
زورش به رگهاي خشك من نمي رسد...
پاهايم مي دوند
مي دوند و من را دور مي زنند

"در پوست خودم نميگنجم"
ديگر
حرف قشنگي نيست
من
در پوست خودم گير افتاده ام
و مي بينم
از دستهايم كاري ساخته نيست
كه اين تن را دوباره بپوشد
اين جنازهء زير و رو شده
قرار است
تا ابد
به تنم زار بزند



ماندانا طوراني

Thursday, November 19, 2015

تاریکی بود
اتاقی در نیمه ی شب
و من
که شبیه لباس های مانده میان کشو
له می شوم...

کسی همیشه هست
که کمد ها را با لگد می بندد
کمدها
درخت های به خانه ی سالمندان رفته اند
نمرده اند و کسی
حالشان را نمی پرسد

من گاهی درخت می شوم
همیشه در لحظه ی دیدار با تبر

من گاهی لباسی هستم
که با لگدهای کسی
در تاریکی ، تا می شوم

اتاق جای تاریکی ست
و من دستهایی دارم
که در را باز کند
چراغ را روشن!

و من دستهایی دارم
که لبانم را سرخ می کند
آینه را تمیز

که من در آینه ی بی غبار زیباترم
و در اتاقی که تاریک نیست

و درختی در من جوانه می زند
که قرار است
هرگز لگد نخورد...


ماندانا طورانی Mandana Tourani

یک دست

یک دست صدا ندارد
مثل دستی که
چمدان را
دستی که کفش هایش را برداشت

یک دست صدا ندارد
اگر داشت
نمی گذاشتم
نمی گذاشتم


ماندانا طورانی
من موهایم را بافته ام
خیال هایم را بافته ام

و آن عشق شورشی
که از دستمان گریخت
آسمان و ریسمانش را
تو بافته بودی


ماندانا طورانی Mandana Tourani 

خداحافظی

شبیه پرنده ی گیجی
پشت پنجره
خودش را به در و دیوارم 
می کوبد
رفتن...
حال پرنده ای ست
که جوجه هایش را کلاغ برده ست
تو
دستی که پنجره را باز گذاشته ای
تو
دستی
که کلاغ را پر نداده است...



ماندانا طورانی Mandana Tourani

Friday, July 31, 2015

ترس



می ترسم گریه کنم

صدای مرا بشنوند

پرنده ها

پرواز کنند ... تنها تر شوم

می ترسم

تنها تر شوم

بپیچم به پای خیابان

به پای خواب

مرگ بپیچد به پای من

می ترسم

بمیرم

کسی صدای مرا نشنود

و کسی نفهمد

یک نفر

از این دنیا

کم شده ست

زن ها و مردها

زن ها نمي دانند
مرد گرفتار است
مشغول است
که تفنگ ها را بسازد
مرزها را علامت بگذارد
قانون جنگ را از سر بنويسد
آدمهاي بد را
گوشهء زندان بيندازد
اصلا زندان هاي بيشتري بسازد

زن ها نمي دانند
مردها وقت ندارند
قانون عشق بخوانند
مرزهاي رابطه را بشناسند
جنگ هاي خانوادگي را پايان دهند
اصلا مگر مي شود
چشم هايشان را ببندند
روي اينهمه آدم بد؟

زن ها چه مي دانند
مردها چقدر گرفتارند

تنهایی

راست مي گويي
ببين
نيمكت خط خوردهء خيابان
پارهء تن كدام درخت بوده ست
تنهايي
فقط مال تو نيست

از آن حرفها

زن زيبايي اش را گذاشت كنار آينه
غم چشم هايش را از روي بالش برداشت
نفس عميقي كشيد و از در زد بيرون!
اين خيابان ها ... حتما
او را با غم نگاهش تنها
مي گذاشتند .
زيبايي اما ، جايش در كنج خانه بود !

ماندانا طوراني ... از آن حرفها

درد

خيابان ها
رحمي
به پاهاي خسته ات
نداشته اند

قطارها !
براي پلك هاي زخمي تو
در ايستگاه معشوقهء مرده ات
نگه نمي دارند

فرودگاه
شبانه روزي ست
شبيه داروخانه ، شايد!
بيايند ... بروند
چيزي كه در رفت و آمد است
درد است
داروخانه ها
لااقل
كمي درمان مي فروشند

حالا باز برو
به خيابان
ايستگاه
فرودگاه !

تو درد داري
بايد اين ها را بگذاري
جاي ديگري بروي
جايي كه لااقل
كمي
فقط كمي
درمان بفروشند

قتل عام


با خودم فكر مي كنم
چقدر مي شود
از نبودن تو نوشت
و هي مي نويسم

قتل عام جنگل
لكهء ننگي ست


كه از دامن تو پاك نمي شود

Thursday, May 7, 2015

وقتی با منی

وقتي با مني
اتفاقي در من مي افتد
كه روزنامه نگار ها اسمش را مي گذارند
حادثه
مورخين ، انقلاب
روشنفكرها، شورش ...


و من
خيلي ساده
مثل مردم كوچه و خيابان
فكر مي كنم
چقدر خوب است
تو با مني ...

Thursday, April 30, 2015

هزار و یک شب

هزار و يك شب حرف
در دهان من خوابيده است
هزار و يك سال
بغض كرده ام
هزار و يك قرن
كر بوده اند
حالا بيايند
دهانم را
گل بگيرند
آب از آب تكان نمي خورد

چیزی مرا
به شبی دیگر
دلخوش نمي كند

به هر رفتني كه باشد
زير بار حرفها كه نا گفته ام
زنده به گور خواهم شد

Monday, April 20, 2015

مرگ

مرگ دختري بود
مو مشكي
با چشم هاي تيره
كه وقتي غمگين بود
شبيه جان كندن مي شد

مرگ
دختري آرام و گوشه گير


شبيه من بود

Sunday, April 12, 2015

مشکوک



مشکوکم
به خودم
به نبودنت
به خدا که نخواست
ببین
چقدر می شود
تو را خواست
و چه راحت
در نبود تو
بود

قیچی

دختر شجاعي نبوده ام
هيچ وقت ...

زني كه در خانهء ما بود
بي صدا جيغ مي زد

به تنهايي عاشقي مي كرد
و من تا سالهاي بعد
ربط گريه را
با كنج كمد
كنار پنجره
حتي به بهانهء گرد و خاك
در آن خانهء بي گرد و خاك


نمي فهميدم
دلم مي خواست قيچي بردارم
تنهايي زن را كوتاه كنم
حيف كه هيچ وقت
دختر شجاعي نبوده ام

من
به موهاي بلندم
به تنهايي خودم
مادرم
و هر زني كه از كوچه رد مي شود
وابستگي دارم
و دستهايم
به كوتاه كردنشان نمي رود

اتفاق های نباید


ما
از اتفاق هاي نبايد گذشته ايم
از آخرين پيك هاي مستي
ما از شبانه هاي عشق
از بدرقهء گس سالها آشنايي
گذشته ايم
تو
آن طعم خوشي ، از پس هر جرعه
بهانه اي
براي يك
" به سلامتي " بيشتر
من هميشه
بار آخر تو ام
استكان پاييني
در مرام مستي ات
ما هميشه
از اتفاق هاي نبايد گذشته ايم
از آب ها
مرزها و مستي ها ...

ما وقتي به هم ميرسيم
كه دنيا
از ديوانگي هاي مان
سالها دور خودش
چرخيده است

یک جفت چشم


وقتي رفت
يك جفت چشم
ميان در جا مانده بود

وقتي رفت
يكي از جفت ها
جا مانده بود

Monday, January 12, 2015

اتفاق

حادثه
يعني تو بيايي
فاجعه
يعني من نباشم

تو نمي آيي
من هم نمي روم

معجزه همين است
اتفاقي كه قرار نيست .
بيفتد

خلق


خلق تو را تنگ كرده ام
اگر
و خلقم كه باز نمي شود
تقصير تو نيست
دستم كوتاه است
و باز درازتر از پاهايم
بر مي گردم
بر مي گردم
هر بار
تو را مي بينم
كوتاه ...


و دنيايي در من بنا مي شود
دنيايي در من ويران
و اين چند روزها
مرا ياد خدا مي اندازد
كه عاشق شد و ساخت
و او
خدا بود لابد
و دستش مي رسيد به عشق
من اما خدا نيستم
و دستم به تو نمي رسد
زورم اما
عجيب به خودم مي رسد
خدا نيستم
فهميده ام
بندهء تو ام
آن وقت هر بار كه مي بينمت
فقط در چند روز
مرا خلق مي كني
و من
مثل بنده اي نا شكر
در چند لحظهء دلتنگ
ويران مي شوم

تلفن

فكر مي كنم
به باجهء تلفن
و دست هايم عرق كرده است
نبض يك عشق ساده


در من لگد مي زند
تو
همان اندازه
پر شوري
و شبيه روزهاي دور
ساده ...
بيتابم
به قدر لحظهء بلعيدن سكه
در گلوي سرد گوشي
و صدايي كه مي گويد
عشق
آن سمت من نشسته ست

تو همان اندازه نزديكي
من همان اندازه دلتنگم

روزنامه

روزنامه ها
از كدام روز مي نويسند
من
بي صدا ترين حادثه ها را
هر شب ثبت مي كنم


با خاك يكسان مي شوم
موج اندوه مرا مي گيرد
و آنقدر ماتم بر سرم باريده ست


كه دنيا بايد
عزاي عمومي اعلام كند


شما روزنامه ها
اگر راست مي گوييد
يكي را پيدا كنيد
حادثه را از چشم هاي من ببيند
و  دنبال خبر كه مي رود
به اين خطر
دل بدهد

کافر

تو را مي پرستم
بدون مسجد
بدون معبد
هيچ پيامبري
تو را نمي شناسد
هيچ خدايي ...

تو را
من
كافر شده ام
كه ديگران را
رها كنم به راهي راست
و در سمت چپ پيكره ام
از تو ، بي شريك
براي خودم
بتخانه اي بسازم