عاشقی

حالم شاید خوب نبود
این را تمام پیاده روهای شهر
که جای پاهای زنی از هم پاشیده
تنشان را زخمی کرده بود
شهادت داده اند

عاشقی اما ...
حال هر آدم شکسته ای را خوب می کند 

این را زنی شهادت داد
که تمام وجودش را
جای پاهای تنهایی
زخمی کرده بود

و اما عشق

تو
و دق مرگیِ روزهای رفته ات ...
من
و دلمردگی روزهای نیامده ام ...

و امـــــــــا او ...
که هر روز
درگیرِ دلخوشی های نداشته اش
به یک بهانه می خواهد مـــــــن را خط بزند
تا تـــــــــــو را
از سر بنویسد

باور کن
یک جای کار می لنگد
که همـــــــه
دیـــــــر به هم می رسند


وگرنه
اینهمه آدم
" دست به عصا "
دنبال عشقی نبودند
که شایــــد
روزی
به یک جایی برسد

زندگی

بوی خاک می آید
خاک خیس
مثل صورت همیشه نمدار من

سنگ سرد است
مثل قلب آن مرد که رفت
  مثل آن زن که می رود ...

صدای گریه را می شنوم
و نمی فهمم چرا 

می نشینم
دهانی شیرین می کنم
خیلی وقت است
دهانم
به این خوش طعمی نبوده است
دست می کشم
روی سنگ
و شک می کنم
به مردمانی که اینجا نشسته اند
انگشتم روی خطوط فرو می رود
با خودم می گویم
شاید کور باشند آدمهای اینجا ...
یا مرده اند
که طعم گس لحظه هاشان را
هیچ چیز عوض نمی کند

بوی خاک خوب است
و هوای اینجا سرم را ...
تمام بدنم را سبک می کند
من دچار بی وزنی ام
و غروب ... ته دلم را ... نه !
دور و برم را فقط
خالی کرده است
.....................
دخترم نمی روی ؟
شب های اینجا سنگین است و سرد
.....................
نه آقا !
من اینجا زندگی می کنم
و شب های سنگین و سرد را
گذاشته ام
برای آنها که رفته اند تا مردگی کنند
و کورند
و بوی خاک را دوست ندارند
و طعم دهانشان را
هیچ چیز عوض نمی کند
...............................
من اینجا ماند ام
تا زندگی کنم

زنان تمام شده

هیـــــــــــچ زنی
تمـــــــــــام نمی شود
وقتی ...
امتداد نگاه یک مرد
تنــــــــــــــــــها
به او ختم می شود

اگر نه ... که ما مـــــــــــرده ایم
و ســــــــالها بعد از این
مردانی بی چـــــشم
سر از گورستانی در می آورند ...
پر از زنانِ تمــــــــــام شده ای
که از عشق
" رو" گردانده اند

عشق یکی نبود

تکرار می کنم

دلتنگی های من

از عمق آغوش تو

خیلی کمتر است

و قد هر بهانه

تا سر بازوانت هم نمی رسد

فقط نمی فهمم

اعتمادی هست

به این عاشقانه

یا به من حتی ...

که زبانم هیچ وقت

به درازی شب ها نمی شود

و واژه  را

بر عکس این همه اشکِ بی دلیل

کم می آورم

اما اقرار می کنم

منتظر معجزه بودم

چیزی بیشتر از جسارتِ تاریخ

که پیدایت شد

و من چقدر دلم می خواست

آخرین پیامبر جهان می شدم

که اثبات حرفم تو باشی

اعتراف می کنم

 که فهمیده ام

همه کافر بوده اند

عشق هرگز یکی نبود

و حجم بودنت

از باور تمـــــام مردم این دنیا

برای من

آشناتر است

گره

همیشه یک نفر راست نمی گوید
همیشه یک نفر باور می کند
همیشه کسی می گذرد

من
سالها پیش
تقدس دخترانگی ام را
در گرهء روسری ام
سفت و سخت باور کرده بودم

و روزها ... چنان کسل گذشتند
و مادرم راست نگفت ...
سفید بختی ام
در هیچ کجای این گره
جا نمانده بود

حالا
دیگر هیــــــــــــچ چیز نمی گذرد
مثل کسالتِ روزهای پر دروغ
مثل منِ ساده لوح
که بی آنکه مادرم چیزی بگوید ...
زنانگی ام را
با گرهء کوری که در گلویم است
باور کرده ام

اما این بار
فهمیده ام
سیاه بختی ام
درست همین جا
زیر همین گره
جا خوش کرده است

من که دروغ نمی گویم
و تو
می تــــــوانی که بگذری
چون ...
آنکس که همیشه باور می کرد
دیــــگر
اینجا زندگی نمی کند

عاشق که باشی
فکر میکنی کسی هستی
یک روز
از پشت خیال بافی هایت
می آید
با لاقیدی
به تو امر میکند
نبــــــــــــــاش!
و تو نیست می شوی

پس من
از امشب
آنقــــــدر خودخوری می کنم
تا تمــــــــــــــام شوم
حالا
اگر راست می گویی
بیــــــــا و مرا
پیـــــــــدا کن

تنها یــــک لحظه
چشم بر هم می گذارم و پنهان میشوی
دیگر ... تا هــــــمیشه پیدایت نمیکنم ...
من و تو
هیــــــچ وقت ...
همبازی خوبی برای هم نبوده ایم

بی بازگشت

من از شب افتاده ام
روی چشم های تو

می خواهم بروم
تا تهِ روشنی
رفتنم با خودم است
نــــــــــگاهت اما ...
چیز دیگری می گوید

برگشتنم با خداست
می دانم

محو

از رنگ رفته ام
مثل عکس کودکی هایم

خاک خورده ام
مثل جانماز کنج خانه
که دیگر
قرار نیست
کسی را به خدا نزدیک تر کند

محو شده ام
مثل بزکِ زن های عزادار
و فکر می کنم
لحظهء مردنم را
خودم
نقش خواهم زد ...
.
.
.

مرا آویزان می کنند
از ریسمانِ بلندِ اندوهم
و نگفته هایم
مثل دندان لقی سمج
در دهانم
تکان می خورد

حالا ...
تا فرصتی هست
می روم سراغ خیالم
و فکر می کنم
روزی برسد
که عشق خواهم داشت ...

من از رنگ رفته ام
از " رو " نرفته ام

بی مقصد

آخر سر
راه ها و جاده ها که تمام شوند
جای خالی من پر می شود

به تو
اما ...
دیگر چه راهی مانده
تا نرفته باشم ؟

حالا اگر می خواهی بروم
از خیالم کنار برو
بیشتر ماندنم
تنها پای رفتنم را لنگ می کند

این جاده ها
و این تو...

که هیــــــــچ راهی
به مقصدت شروع نمی شود

هیچ کس به من نگفت
تنهایی ...
یعنی تا ابد

و من فهمیدم
تا ابد
فقط تا وقتی ست
که کسی مثل تو
هنوز ...

نیامده باشد

خانه

سرگشتگی های عاشقانه ام
فاجعه ای ست
کسالت بار
مثل سفری دور ...
که باید به آخر برسد

در فاصله ها
نگاهی ست
که آرامم می کند

و به من می گوید
رسیده ایم
به ماندگاری ...

خـــــــانه نزدیک است

بی صدا

چقدر آدم زیاد بود
انگار
هیــــــــچ کس
چیزی نمی شنید
و کسی چیزی نمی گفت


فکر می کردم
به حنجرهء خراشیدهء تفنگ ها

صدای نخراشیدهء گلوله ها ...
و خون بالا می آوردم
حرفهایم را

می شنیدم که تفنگ ها
به من میخندند

شلیک می شدم
با بغض هایم
و نمی دانستم
چرا از تفنگ ها کمترم

چرا
بغضم
صدا ندارد
مثل گلوله ها ...
و کسی را نمی کُشد

مگر من چقدر بی صدا مرده ام
که
کسی
صدای مرگم را نشنیده است

آخرش نفهمیدم
چرا کسی چیزی نمی شنید
و کسی هیــــــــــچ نمی گفت
و چرا آنقـــــــــــدَر
آدم زیاد بود

خودکشی شعر

حرفم نــــــمی آید
و حالا وقتی به تو فکر می کنم
چیزی در من فرو می ریزد
و چیزی در من از هم می پاشد
و باز هم به تو فکر می کنم

و نمی دانم چرا
دیگر
دردم هم نـــــمی آید

و تو هر روز
آنقدر به چشم هایم نزدیکی
که دیگر نــــــمی بینمت
و آنقدر از خودم دوری
که دیگر نــــــمی خواهمت
و چراغ خاموش است ...

و من یادم می آید
یک روز با واژه ها
روی هم ریخته بودم
تا برای تو شعری عاشقانه بگویند
حتـــــــــی وقتی که من نباشم

و حالا
آماده ام
که چراغ را هـــــــرگز روشن نــــــکنم
و چهارپایه را
از زیر پای این عاشقانه
بکــــــــــشم
یکی باید بیاید
و کار این شعر را
تمـــــــــــــام کند

نذر

نذر کرده ام
زبان که باز کند دلم
چشم هایم را قربانی ات کنـــــم
بگــــــــذار وقتش برسد
□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□

و این دیگر شعـــــــــــر نیست
یک اعتــــــــــــــراف است

جایی نمی روم

کفش هایم را جفت نکن

این در را هم            

که باز گذاشته ای

برای رفتنم

ببند !

" به سلامتت" را هم نگه دار

برای کسی که قرار است برود

راحت بگویم

بدرقهء دلی آمده ای

که

جایی نمی رود

که نمی رود

که نمی رود